گاهنوشته هایم

دریغا از داشتن آدمای زیاد و هیچ

امان از تمام آدم های بدون هیچ

وای بر آدم های کوچک و هیچ

هاشا از آدم های کوته فکر هیچ

وای بر آدم های نخود هر آش و هیچ

واویلا از آدم های مغز خراب و هیچ

وای بر آدم های ظاهر پرست و هیچ

حسرت دیدار و جان به سر آمد

زین یراق و زین و برگ آمد

چشم شادان و خرامان آمد

رفت آنکه دلت به مهر آمد

سر به بیابان نهاد و نالان آمد

باران شد او خیس و عریان آمد

رحم نکرد به جانش باز نالان آمد

گریزی نیست او چشم براه آمد

زنده ام به نفسی پُر از مهربانی ها

غم راه ندارد برای تمام نامهربانی ها

سیراب از تمام بی محلی ها

شهرمان پُر شده از کج فهمی ها

پس کو نشانی برای تجلی فرهنگ ها

دوراندیشی گشته شعار برای این ها

آه از گاهی تامل در کارها

زنده ام گاهی به نفسی ز مهربانی ها

راه ندارد غم از این خیابان ها

باز باران

شگفتا از بهاران

به به هوای جانان

عجبا به این همه سرسبزی نوبهاران

رنگین کمان تایان

نم نم باران،

آواز گنجشکان

شکوفه ی درختان

صدای باران

به به به این فصل بهاران

عشق و باران در هوايی بس جانان